- Proszę, odwróć się. - Dziewczyna niezbyt chętnie to zrobiła, cofnęła się jeszcze o krok, może dwa. Wzrok wbiła w podłogę. - Spójrz na mnie - powiedziałem. Nie ruszyła się, była nieruchoma. Dłonią nieco podniosłem podbródek Blayvy, która momentalnie mnie od siebie odepchnęła. Z obojętnym wyrazem twarzy patrzyłem na nią. Co jakiś czas otwierałem usta by coś powiedzieć, jednakże nie wydałem żadnego dźwięku. Czy oby na pewno mogę teraz się do niej jakoś odezwać? Widząc jak znajoma karta powoli obraca się w stronę wyjścia, powiedziałem by zaczekała jeszcze chwilę. - Chciałem przeprosić. Nie byłem świadom, że aż tak bardzo to przeżywasz. Nie wiem co to takiego było, więc nie mogę powiedzieć, że jakoś znam twój "ból". - Z jednej strony było mi przykro, ponieważ to ja doprowadziłem do aktualnej sytuacji. Natomiast z drugiej, czułem, że czarnowłosa nie jest jeszcze zbyt dojrzała i trudno jej wyzbyć się koszmarnych wspomnień. Nie mogę jednak tak jej oceniać, nie znam jej na tyle dobrze by to stwierdzić. Może takie akcje powtarzały się częściej i to jest powód przez, który nie potrafi się tego wyzbyć?
- I co w związku z tym? - zapytała pozbawiona jakichkolwiek emocji. Widać było, że już się uspokoiła. Można było również dostrzec, że chce stąd jak najszybciej wyjść by nie musiała już na mnie patrzeć. Nie odzywając się chwili dłużej, upadłem na kolana. Powoli zacząłem się zniżać, aż do końcowej fazy pozycji, która funkcjonuje pod nazwą "dogeza". Ułożyłem uszy przylegle do swojej głowy, po całym pomieszczeniu rozległ się dźwięk jak dotąd jeszcze niesłyszanych dzwoneczków.
- Zawiniłem wypytując o wyrządzoną krzywkę w przyszłości. Chcę prosić, błagać o wybaczenie. - Zacisnąłem mocniej zęby, nie było mi to na rękę, że musiałem się zniżać, aż do takiego poziomu. Tyle dobrego, że byłem do tego przyzwyczajony. Z resztą myślę, że dziewczyna zrozumie... - Czuję się jakbym ci ubliżył przez to możesz zrobić ze mną tylko co zechcesz, jedna prośba, która może być formą zadośćuczynienia bądź kary za moją lekkomyślność. Pewnie jeśli zdecydujesz się wyjść, najprawdopodobniej to będzie nasze pierwsze i ostatnie spotkanie...
Nie chcę tego, nie istnieje zbyt wiele istot, które spędzałyby ze mną trochę czasu. Sama obecność wystarczy, nikt nic nie musi mówić, jedynie co mógłby zrobić - usiąść i chwilę ze mną pobyć. Czy to takie trudne? Dokładnie słyszałem spokojny oddech złotookiej. Oczekiwanie nie należy do tych przyjemniejszych rzeczy. Nie mogłem jednak jej pośpieszyć z decyzją. Niewygodnie - teraz myślałem między innymi o tym. Zawsze czułem się niekomfortowo kiedy na coś czekałem z niecierpliwością. Jedne jest pewne, nie chciałbym być na jej miejscu. Co ona teraz myśli? Nienawidzi mnie? Nie zdziwiłbym się.
< Blayvy? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz